3 τραγούδια του Μιχάλη Χατζηγιάννη που θα σιγοτραγουδάμε για πάντα.
Το σημερινό μας κείμενο θέλουμε να το αφιερώσουμε σε όλους τους παιδικούς και εφηβικούς έρωτες που βιώσαμε εμείς τα παιδιά των 90s. Στους Κώστηδες, τους Γιώργηδες, τις Μαρίες, τις Κατερίνες (τότε τα πράγματα ήταν πιο απλά, δεν υπήρχαν πολλοί Ιάσονες και Νιόβες) αλλά κυρίως στα πρώτα τραγούδια με τα οποία ξενυχτούσαμε για πάρτη τους (+ στα πάρτυ τους). Αν λοιπόν έχεις περάσει ώρες στα τηλέφωνα με την/ τον κολλητ@ (με τηλεκάρτες ή χωρίς) να υπεραναλύεις ένα βλέμμα ή μια ατάκα, αν στόλιζες και εσύ τους τοίχους του υπνοδωματίου σου με στιχάκια όλο υπονοούμενα σε ξεθωριασμένα και περιμετρικά καμένα χαρτιά, αν περίμενες πότε θα σου κάνει αναπάντητη και έκλαιγες αγκαλιά με το πρώτο σου cd-player, τότε σίγουρα κάποιο από τα τραγούδια του Μιχάλη Χατζηγιάννη θα ήταν το soundtrack της ιστορίας σου. Γιατί ο Χατζηγιάννης ξέρει, όπως κανείς, να μιλάει για τον έρωτα. Γιατί τα 3 αυτά τραγούδια του που ψηφίσαμε, ως πιο αγαπημένα, τα σιγοτραγουδάμε όλοι μέχρι σήμερα. Ακόμα και εμείς που 30ρίσαμε.
Αν τώρα πάλι ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας και μια σύντομη γεύση από τις εφηβικές σου αναμνήσεις δεν είναι αρκετή, αν θες να αναβιώσεις τις πεταλούδες που ένιωθες στο στομάχι ακούγοντάς τον στα 15 σου και να ουρλιάξεις το χέρια ψηλά όπως τότε που οι διατάσεις φάνταζαν παιχνιδάκι, έλα στις 12/6 στο Θέατρο Βράχων και θα μας θυμηθείς. Μόνο πρόσεχε…μην περιμένεις να είσαι πρώτη σειρά, όπως το μακρινό 2005 στον Λυκαβηττό. Άραξε κερκίδα μαζί μας, κλείσε τα μάτια και απόλαυσε το πιο νοσταλγικό «πάρτυ» της ζωής σου… «χωρίς αναπνοή».
Ακατάλληλη Σκηνή
Πρώτο κομμάτι στη λίστα μας ποιο άλλο από την αγαπημένη «Ακατάλληλη σκηνή», που όλοι θέλαμε να ζήσουμε το μακρινό 2004 που κυκλοφόρησε. Το ακούγαμε, το ξανά ακούγαμε στο repeat, πού θάρρος όμως για την πρώτη κίνηση; Και όταν με κάποιον μαγικό τρόπο εκείνη γινόταν, τότε εμείς βλέπαμε αστεράκια, ακούγαμε φωτοβολίδες και γενικά το ζούσαμε κινηματογραφικά. Το τραγούδι όχι μόνο έδωσε το όνομα του στο 3 φορές πλατινένιο άλμπουμ του αγαπημένου μας καλλιτέχνη, αλλά ήταν και το ανεπίσημο ανακοινωθέν του τότε ερωτικού καλέσματος. Γιατί αν κάποι@ σου αφιέρωνε την Ακατάλληλη σκηνή, ήξερες πως το Friend zone έχει πάει περίπατο.
Δεν Έχω Χρόνο
Εδώ σειρά παίρνουν τα πληγωμένα πουλάκια της παρέας. Γιατί φίλ@ μου τι θες και παίρνεις τηλέφωνο ενώ τα σπάσαμε; Εμ φεύγεις, εμ μας παρατάς, εμ επιστρέφεις χωρίς συγγνώμη σε θέλω ακόμη; Δε στα ‘πανε καλά. Ή μάλλον ο Μιχάλης τα είπε υπέροχα. «Δεν έχω χρόνο» τραγουδάει και συμφωνούμε. Ένα κομμάτι με διαχρονική αξία που και τότε και τώρα αγγίζει τις ψυχούλες μας, οι οποίες το θυμούνται κάθε φορά που ένας άσωτος υιός χτυπάει πονηρά την πόρτα μας. Εμείς, όμως, δεν ψαρώνουμε γιατί δυστυχώς για σένα δεν έχουμε χρόνο ούτε για πόνο ούτε για δάκρυα ούτε για τίποτα…ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε…όπως και να ‘χει μας σώζει η ψευτοπερηφάνεια μας, αλλιώς ποιος ξέρει, μπορεί και ν’ άκουγες τη φωνούλα μας να σπάει στο τηλέφωνο.
Εκδρομή
Τρίτη και καλύτερη θέση στην καρδιά μας η πολυπόθητη «Εκδρομή». Ένα τραγούδι για ιστορίες και πληγές που δε θέλουν να κλείσουν, για ανικανοποίητους έρωτες και δύσκολες νύχτες μοναξιάς. Γιατί αν μας πεις, πως δεν έχεις ταυτιστεί με τους στίχους, έστω μια φορά, θα είναι ψέμα! Έλα παραδέξου το…εσύ δεν ήσουν το 2005 στον Λυκαβηττό, που ούρλιαζες πρώτη σειρά αγκαλιά με τα κάγκελα το θα ‘θελα ξανά να με θες; Εσύ δε είσαι που φαίνεσαι στο video της θρυλικής αυτής συναυλίας να κοπανιέσαι για το τότε crush σου, πρώτη μούρη στο Καβούρι; Τι; Όχι; Ε, καλά, μπορεί να ήμουν και εγώ και να μπερδεύτηκα. Τι σημασία έχει; Άλλωστε πάω στοίχημα, πως όσα χρόνια κι αν περάσουν ούτε εσύ ούτε εγώ θα μπορέσουμε να απαντήσουμε το ερώτημα του Μιχάλη…Η μοναξιά πονάει ή η επαφή; Ιδού η απορία. Άσε… Πάρε μπίρα, κλείσε εισιτήριο και έλα Θέατρο Βράχων να στα πω!
