3 τραγούδια σταθμοί στην ελληνική ερωτική δισκογραφία που η Νατάσα Θεοδωρίδου θα αποθεώσει φέτος το καλοκαίρι!
Είναι και κάποια τραγούδια, όμως, που δεν τα ξεχνάς όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δε παν να παίζαν σε παλιές ελληνικές ταινίες; Δε παν να τα λένε κάποιοι ντεμοντέ; Για μας, ο λυγμός και το συναίσθημά τους είναι τόσο έντονα που κάθε φορά που πέφτουμε λιγουλάκι έχουμε ανάγκη να τα βάζουμε στη διαπασών. Αν τώρα σκεφτόσουν μια σύγχρονη Ελληνίδα τραγουδίστρια, που θα τολμούσε να ερμηνεύσει αυτές τις τεράστιες επιτυχίες και να βγάλει και δίσκο με τις επανεκτελέσεις τους, ε αυτή δε θα ήταν άλλη από τη Νατάσα Θεοδωρίδου. Τη Νατάσα, που περιμένουμε σαν τρελ@ να απολαύσουμε στο summer tour της φέτος! Έτσι λοιπόν, το σημερινό μας άρθρο θέλουμε να το αφιερώσουμε τόσο σ’ αυτά τα τραγούδια, όσο και σ’ εκείνη. Σ’ εκείνη που βάζουμε στο repeat σε κάθε ερωτική μας απογοήτευση. Σ’ εκείνη, που στη νέα δισκογραφική της δουλειά «Ερωτική Νατάσα 2», ξαναζωντανεύει αυτά τα 3 ανεπανάληπτα ερωτικά άσματα που συχνά σιγοτραγουδάμε στις βραδινές μας βόλτες με τ’ αμάξι (ενίοτε με βρεμένα μαγουλάκια). Σ’ εκείνη που με τη βαθιά μελαγχολική φωνή της, μας κάνει να θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια και να αφήσουμε το φιλμάκι από παλιές μας ιστορίες να παίζει. Και να παίζει. Και αυτό κάποιοι το λένε καψούρα. Κάποιοι ντέρτια. Εμείς δε θα του δώσουμε όνομα. Θα αφήσουμε τα 3 αυτά τραγούδια απόψε να μιλήσουν. Και εσύ παίξε το δικό σου φιλμάκι.
Ας ξεκινήσουμε από τα παλιά. Όχι τα δικά μας τα παλιά. Αυτά θα βάλουμε καφέ, να τα πούμε άλλη φορά. Ας πάμε καλύτερα καμιά 50άρα χρόνια πίσω, το μακρινό 1970, τότε που ο Γιάννης Πουλόπουλος, το αγαπημένο παιδί της Φίνος Φιλμ, ερμήνευσε με την αισθαντική φωνή του για πρώτη φορά το «Γύφτισσα μέρα» και έκανε έκτοτε πολλές καρδιές να χαλάσουν Κυριακάτικα. Μία από αυτές αν θυμάσαι ήταν και της αγαπημένης Μαρίνας Κουντουράτου, τότε που ο κύριος καθηγητής την έκανε να τρέχει σε παραλίες να καίει βιβλία απ’ τη στεναχώρια της. Γιατί τι είναι ένα σ’ αγαπώ βρε αδερφέ; Πες το κι ας πέσει κάτω θέλαμε να του πούμε, αλλά το τηλεοπτικό γυαλί κάπως μας το ‘κανε δύσκολο. Πάντως, η «Γύφτισσα μέρα» που έπαιζε στο background, εμάς πολύ μας είχε συγκινήσει. Γιατί αν και ήμασταν πιτσιρίκια τότε (μην κοιτάς που σε άλλους λέμε πως ήμασταν αγέννητ@), κάπου το ξέραμε πως κοντοζυγώνει κι εμάς η σειρά μας. Γιατί κανείς δε γλυτώνει από αυτό το παλιοαγγελάκι με το βέλος που σε κάνει να βλέπεις τη θάλασσα χωρίς κουράγιο. Γιατί κάποια στιγμή στη ζωή σου θα έρθει μια Κυριακή, που κάτι θα σου λείπει, δε γίνεται! Γι’ αυτό αγαπάμε τόσο αυτό το κομμάτι και χαιρόμαστε να ακούμε όμορφες επανεκτελέσεις του. Αν λοιπόν μου ταυτίζεσαι, νομίζω θα περάσεις πολύ καλά στη συναυλία της Νατάσας. Και αν τύχει να ναι και Κυριακή, ετοιμάσου για πολύ κλάμα!
Ε, τώρα εσύ φταις που ρωτάς την καρδιά σου: πού με πας; Και εκείνη σου απαντάει: σ’ εκείνη που αγαπάς; Όχι, δε φταις θα στο πω… γιατί και εμείς τα ίδια κάνουμε. Πού να βάλουμε μυαλό; Εκεί, με τα μούτρα πέφτουμε! Τα έλεγε ο Στράτος από το ’89, τα ξαναλέει η Νατάσα στον δίσκο της, εμείς ακόμα να συμβιβαστούμε πως κυνηγάμε την τρέλα την ίδια. Γιατί για να λατρεύουμε το «Καλύτερα μαζί σου και τρελός, παρά μονάχος μου και λογικός» του θρυλικού Στράτου Διονυσίου, πάει να πει πως είμαστε και εμείς λίγο του γιατρού! Και να ‘μασταν οι μόνοι; Το κομμάτι από την ημέρα που βγήκε έχει ξενυχτήσει άπειρες ερωτευμένες καρδιές (είτε ραγισμένες είτε ατόφιες) συντροφεύοντάς τες σε κάθε τρέλα που κάνανε τυφλωμένοι από το πάθος. Τώρα που το λέει και η Νατάσα έτσι αγαπησιάρικα ε, δε θέλουμε και πολύ. Γιατί με τέτοια τραγουδάρα πώς να μην πάρεις θάρρος για τρέλες; Αλλά είπαμε, εμείς σε νιώθουμε, δε βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω… γιατί τρεις παρά δέκα μπορεί να μη βγήκαμε τις προάλλες με βροχή να σε ψάξουμε (έχουμε κάνει άλλα αξιοθαύμαστα), αλλά στη Νατάσα το καλοκαίρι θα χτυπηθούμε όταν το παίξει! Και αν τύχει να είσαι δίπλα και μας δεις, πες μας εσύ τουλάχιστον καμιά κουβέντα μπας και λογικευτούμε.
Και τώρα πάμε για το γκραντ φινάλε! Πάμε να ζήσουμε το όνειρο πριν χαθεί, να αφεθούμε στο μεθυστικό ημίφως του φεγγαριού, να χορέψουμε για δύο και να πούμε όσα δεν είπαμε. Να προσπαθήσουμε τουλάχιστον, γιατί εύκολη την έκθεση δεν την λες. Όταν όμως οι στίχοι αυτοί γεννιούνται στο στόμα του Τόλη Βοσκόπουλου, του «πρίγκιπα» του ελληνικού ελαφρολαϊκού τραγουδιού, που η λέξη «σύμβολο» είναι λίγη για να περιγράψει την επίδρασή του στην εποχή των γονιών μας, τότε η γλώσσα λύνεται και εμείς τραγουδάμε το συναίσθημά μας δυνατά χωρίς ενδοιασμούς. Αυτό έκανε και η Αννέτα στο είσαι το ταίρι μου, όταν ένιωθε «κάπως πιο άνετα» στις ερωτικές της περιπτύξεις, αυτό θα κάνουμε και εμείς το καλοκαίρι, όταν η Νατάσα μας αφιερώσει το «Πριν χαθεί το όνειρό μας». Γιατί μπορεί όλος ο δίσκος με τις επανεκτελέσεις της να είναι βαθιά συγκινητικός, να γιατρεύει νταλκάδες και να μιλάει σε όλες τις πονεμένες ψυχούλες, αλλά έχουμε και εμείς τις αδυναμίες μας. Και αυτό το κομμάτι έρχεται πρώτο στην καρδιά μας. Γιατί το άσε με να σ’ αγαπάω κι όπου φτάσουμε αφήνει μια αίσθηση ελπίδας. Τι κι αν ξέρεις πως το τέλος πλησιάζει, εσύ όταν τραγουδάς δε σκέφτεσαι το αύριο, είσαι εδώ στο παρόν. Όσο παρών θα είσαι και στο summer tour της Νατάσας. Κι όταν το live τελειώσει, τα φώτα κλείσουν και νιώσεις πως αρχίζει να βραδιάζει μέσα σου, σκέψου πως τουλάχιστον το έζησες. Και ας μην φτάσατε εκεί που ήθελες.
